Loslaten

Loslaten

Afgelopen zondag heb ik mijn dochter verhuisd naar de andere kant van het land. Ze is 17 en gaat studeren. We hebben een geweldige band en ik wist wel dat ik een traantje zou laten als het zo ver was. Vorig jaar is mijn zoon gaan studeren, dus ik heb al kunnen oefenen.

Toch werd ik totaal overdonderd door het verdriet dat er los kwam. Terwijl ik het geweldig vind dat mijn meisje deze stap zet. En ik heb er alle vertrouwen in dat ze er een geweldige tijd van gaat maken, ook al is ze nog heel jong. En elke cel in mij gunt haar dit.

Het verdriet overviel me. Wat kwam er een stroom van tranen los, niet te stoppen was ik. Ik heb een avond gehuild, doodmoe in slaap gevallen en 's ochtends toen ik wakker werd huilde ik nog. 

Ik vind het fijn om mijn kinderen om me heen te hebben en tegelijkertijd vind ik het ook lekker om gewoon nu weer mijn eigen ding te kunnen doen. Dus daar zat het niet. En het is ook niet zo dat ik zonder hen niet weet hoe ik mijn dagen moet vullen. Ik ben een bezige bij en mijn werk is mijn passie, dus mijn dagen zijn gevuld genoeg. En als ik zin heb in mensen om me heen dan heb ik hele fijne vrienden waar ik terecht kan.

Wat gebeurde er dan precies? Mijn moederhartje vindt het lastig om los te laten, omdat ze graag zorgt voor haar kroost. Ik mag gaan loslaten en een nieuwe fase met mijn kinderen omarmen. Een fase, die ik net als de andere fases de afgelopen geweldig vind om te ontdekken. Dus ook daar kon die zondvloed aan tranen niet vandaan komen.

Ineens leek alles zwaar en moeilijk. Alsof alles in mijn leven tegen zat en ik alleen nog in doemscenario's kon denken. Waar ik van de week nog super trots was op waar ik nu sta als persoon en met mijn business, leek nu alles ineens één grote mislukking.

En toen begon er een lichtje te branden. Dit waren niet alleen maar tranen om het vertrek van mijn meisje en mijn lege nestje. Dit waren "boehoe" tranen omdat mijn hoofd me in zijn greep had. Mijn brein had een fantastisch gaatje gevonden en zich daar lekker in genesteld met zijn doemscenario's. Net als een ekster zijn eieren legt in andermans nest.

Dat is wat er gebeurt als je je hoofd ergens de ruimte geeft om zijn slag te slaan. Zodra jij even niet alert bent en op je kwetsbaarst dan weet je brein dat ie een kans heeft om het over te nemen. Om je bewuste gedachten over te nemen en je hoofd te laten ratelen in wat er mis is, mis kan gaan en mis zal gaan. En als t eenmaal in je hoofd zit verzint het zich vanzelf verder.

Herken je dit? Het begint met pijn in je dikke teen en voor je weet heb je allerlei gedachten over de meest vreselijke ziektes en een fatale afloop. Of dat je stress hebt op je werk en ineens voel je je op alle vlakken een mislukking. Dat is je brein die een loopje met je neemt.

Het kan je zo gebeuren, net als het mij overkwam en nou ben ik toch bijna dag en nacht bezig met bewust omgaan met mijn gedachten, omdat ik weet hoeveel invloed ze hebben op de kwaliteit van je leven. De vraag is niet hoe kom je er aan, maar hoe kom je ervan af als het gebeurt. Want dat is het goeie nieuws. Iedereen valt wel eens terug in een slechte gewoonte, da's helemaal niet erg en deel van ons mens-zijn. Ik rook al jaren niet meer en toch geniet ik nog wel eens van een sigaretje. Niks mis mee, als je brein maar niet achter het stuur van je leven laat zitten. Gun hem zijn Joy-ride en stuur hem dan terug naar de bijrijders stoel.

Hoe je dat doet?

Stap 1 is om je bewust te worden van je op hol geslagen gedachten. Want zodra je je daarvan bewust bent, kun je er ook iets aan veranderen. Zonder bewustzijn kun je niks en verzuip je in je ellendige gedachten.

Stap 2 is om niet je gedachten te verfoeien, maar het okay te vinden dat ze er zijn. Want ze zijn er toch al en ze hebben nog altijd een positieve boodschap voor je. Ze willen je behoeden voor ellende. En dat doen ze door je bij het oude te houden. Want nieuw is onbekend en dat snapt je brein niet. je brein kan dat niet overzien. Veilig is bekend en bekend is veilig.

Stap 3 is gewoon het verdriet toe laten. Dat mag er zijn. Ik mag gewoon verdrietig zijn dat mijn meisje ineens ver weg zit en dat ik haar minder zal zien. Dus voel gewoon je pure verdriet en laat je tranen stromen. Mijn moeder stuurde me een appje waarin ze zei: je tranen zijn ook helend. En dat is ook zo. Dus laat ze maar lekker lopen.

Stap 4 is je realiseren dat jij niet je gedachten bent, maar dat je je gedachten creëert. Jij bent in control, niet je brein. Ga eens na hoe "waar" je op hol geslagen gedachten zijn. In mijn geval was er niks veranderd aan mijn business bijvoorbeeld, alleen mijn gedachten over het succes of mislukken ervan waren anders. Door in te zien dat je gedachten niet persé de waarheid spreken help je jezelf om ze te relativeren en los te laten. Weer te landen op aarde en weer door te gaan met je leven.

Stap 5 is je overuren draaiende brein bedanken voor al zijn inspanning en hem met vakantie sturen. Hij heeft rust verdiend.

Stap 6 is zelf weer kiezen welke gedachten je wilt hebben. En die gedachten kiezen die ervoor zorgen dat je lekker in je vel zit en optimaal kunt functioneren.

Vandaag (als jij dit leest inmiddels gisteren) heb ik een groot gedeelte van de dag gedacht dat ik geen blog kon schrijven voor morgen (vandaag dus). Dat ik te verdrietig was en niks te melden had. Tot ik me weer realiseerde dat ik het juist heerlijk vind om elke week 2 keer per week in jouw inbox te verschijnen of je via social media te bereiken. Dat het mijn levensmissie is om zo veel mogelijk mensen te helpen om uit hun ellende te stappen en zichzelf te gunnen dat ze lekker in hun vel zitten, wat er ook speelt in hun leven. En dat twee keer per week een blog een belangrijk onderdeel daarvan is. No way dat ik de BS in mijn hoofd me daarvan laat weerhouden.

En dat kun jij ook! Laat je niet langer afleiden door allerlei onzin en doemgedachten, maar durf te leven en durf jouw gedachten de goeie richting op te sturen. Wil jij weten hoe je dat kunt doen? Boek dan hieronder een gratis gesprek met mij. Dan kijken we samen wat voor jou de snelste en de duurzaamste route naar geluk is.

Liefs,

PR