Krijg jij ook wel eens een punthoofd van je relatie?

Krijg jij ook wel eens een punthoofd van je relatie?

Afgelopen weken heb ik enorm geworsteld in mijn relatie. En dat terwijl ik verloofd ben met de mooiste en liefste man ter wereld. Hij kwam mijn leven in op een moment dat ik totaal niet bezig was met een serieuze relatie. Ik was lekker aan het genieten van mijn vrijgezellen bestaan en vond het wel heerlijk zo. Maar tijdens onze eerste ontmoeting was ik binnen een half uur hopeloos verliefd. Het klikte op alle vlakken.

En zo begon ons verhaal. Twee totaal verschillende mensen die vanuit een hartsconnectie samen een pad bewandelen. En dat is gelukkig nooit saai, maar soms best een uitdaging. Ik realiseer me dat ik niet de makkelijkste ben om een relatie mee te hebben. Ik ben onafhankelijk, gehecht aan mijn vrijheid, super eigenwijs en verslaafd aan persoonlijke ontwikkeling en groei.

Mensen helpen om te groeien en te kiezen om vanuit hun hart te leven en een leven vol magie te creëren is mijn grote passie en dat is ook zoals ik zelf leef. De afgelopen maanden ben ik zelf  weer door een heel groeitraject gegaan. En ik wilde dat mijn lief met mee ging in die Roller Coaster. Niet bewust, want ik vond zelf dat ik hem niks opdrong, maar stiekem deed ik dat wel.

Tot het moment dat hij tegen me zei: "Ik wil de coach niet, ik wil mijn vriendin!" Dat was natuurlijk tegen mijn zere been en mijn ego'tje was flink gekwetst. Want haal de coach weg en je haalt mij weg. Dat is een onderdeel van mijn zijn en hoe ik naar de wereld kijk. De coach en ik zijn niet 2 verschillende identiteiten. Die opmerking raakte mij diep van binnen.

En in plaats dat ik aangaf dat het me diep raakte kroop ik in mijn schulp. Ik werd stil en er gebeurde van alles in mij. Er woedde een storm, maar dat liet ik niet zien. Ik had mijn muren omhoog gedaan en me teruggetrokken in mijn veilige vesting. En in mij werd het van kwaad tot erger, tot ik tot de conclusie kwam (vanuit mijn hoofd) dat het zo niet werkte en dat als het zo door ging ik ermee ging stoppen. Want IK was meer waard dan dit. En ik had een hele lijst van argumenten waarom ik gelijk had en iets (lees: HIJ) echt moest veranderen.

En ik deel dit met je omdat ik me realiseerde dat ik zeker niet de enige ben die muren omhoog gooit in een relatie en daarmee mogelijk heel veel kapot maakt. Dit is de kwetsbaarste blog die ik ooit gedeeld heb. Vandaag laat ik je de kant zien, die ik net als jij ook heb. Ook al ben ik al 20 jaar bezig met persoonlijke ontwikkeling en help ik elke dag mensen om te groeien en zich beter te voelen. Ik ben ook gewoon een mens van vlees en bloed en soms val ik ook gewoon in de boobytrap van mijn ego.

Ga maar eens bij jezelf na wanneer jij je muren omhoog gooit als iemand iets zegt dat hard bij je binnenkomt. En hoe makkelijk is het om tijdens een conflict met je partner te roepen dat de ander moet veranderen? Veel makkelijker toch dan in je eigen spiegel te kijken. Want dan moet je met jezelf aan de slag.

Terug naar mijn relatie perikelen. We hadden elkaar het weekend met rust gelaten en op maandag afgesproken om te praten. Ik was er klaar voor, mijn messen waren geslepen en mijn verhaal over wat er allemaal anders moest stond als een huis. En als troef had ik "ik wil een tijdje afstand en geen contact" achter de hand. Dus wie deed me wat. Ik zou me er niet onder laten krijgen. Sterker nog ik had me van het begin van deze relatie al ingedekt, dus mij kon niks kwalijk genomen worden. En lieve lezer, als ik dit typ heb ik het schaamrood op mijn kaken staan. Want hoe kan ik, met alle kennis en ervaring die ik heb, dit zo aangepakt hebben, vraag ik me nu af.

Tijdens ons gesprek heb ik gedeeld wat er allemaal mis was en wat ik NIET wilde. Ik werd steeds emotioneler en voelde me onbegrepen. Mijn lief bleef rustig, maar ook gewoon bij zijn standpunt. En dat was: "Laat mij lekker in mijn eigen tempo en op mijn manier groeien. Ik vind het super wat jij allemaal doet en hoe je alles aan gaat, maar ik heb mijn eigen manier en die bevalt me goed." Het was niet genoeg voor mij. 

Na een tijdje zei mijn lief: "Weet je schat, ik wil heel graag met jou samen zijn, maar ik wil je niet ongelukkig maken. Ik laat je gewoon even met rust. Misschien doet wat afstand ons goed." Dat was het moment dat er ECHT stoom uit mijn oren kwam. Want hoe durfde hij mijn troef te gebruiken. Ik liet me niet aan de kant zetten, ik ging HEM wegsturen. Haha ik zal je besparen wat er allemaal door mijn hoofd schoot tot er ineens een lichtje bij me ging branden. Ik wilde gelijk, geen geluk en dat kwam totaal niet vanuit mijn hart maar vanuit mijn ego dat bang was om in haar eigen spiegel te kijken. Bang was om gekwetst te worden.

Want alles wat ik "verkeerd" vond aan hem was niet meer dan een spiegel voor mij. Om mij te laten zien waar IK de dingen nog niet aan ging en de groei weg duwde. En ineens was ik weer terug in mijn hart en voelde ik de liefde weer stromen. Ik kon mijn lief bedanken voor de spiegel en ik ben hem nog steeds dankbaar dat hij gewoon naast me bleef staan in plaats van de handdoek in de ring te gooien en vanuit zijn ego te zeggen: "Zoek het je lekker uit tr💛t, ik kap ermee."

En nogmaals, hier lopen heel veel relaties op stuk. We trekken muurtjes op, schieten uit ons hart naar ons hoofd en voeren een duel tussen 2 ego's. En dat loopt vrijwel nooit goed af. Ik gun je dat je in je hart durft te blijven, je muren omlaag houdt, dat je niet in de verdediging schiet en dat je liefdevol de spiegel van de ander kunt ontvangen zodat de liefde weer kan stromen. Leer van mijn gestuntel en maak goud van je relatie. Want dat goud zit er, als je het maar wil zien.

Liefs, 💛 Pascale-Renee

Kun je wel wat hulp gebruiken? Stuur me een bericht. Ik help je graag verder.